یادتان هست نوشتم که دعا می خـواندم            داشتم کـنج حـرم جامعه را می خواندم

ازکلامت چه بگویم که چه با جانم کرد            محـکـمات کــلـمات تو مسـلـمـانم کرد

کلماتی که همه بـال و پر پـرواز است            مثل آن پنجره که رو به تماشا باز است

کلماتی که پر از رایحهً غـار حـراست            خط به خط جامعه آئینۀ قـرآن خداست

عقل از درک تو لبریز تحیّر شده است            لب به لب کاسۀ ظرفیت من پر شده است

هـمـۀ عــمــر دمـادم نـسـرودیـم از تـو            قدر درکِ خـودمان هم نسرودیم از تو

من که از طبع خودم شکوه مکرر دارم            عــرق شـرم بـه پـیـشـانـی دفـتـر دارم

شعـرهایم هـمه پـژمرد و نگـفـتم از تو            فصلی از عمر ورق خورد و نگفتم از تو

دل مـا کی به تـو ایـمـان فـراوان دارد            شیرِ در پرده به چشمان تو ایمان دارد

بیم آن است که ما یک شبه مرداب شویم            رفـتـه رفـته نکند جـعـفـر کـذاب شویم

تا تو را گـم نکـنم بین کویـر ای بـاران            دست خـالـیِ مرا نیـز بگـیر ای باران

من زمین گیرم و وصف تو مرا ممکن نیست            کـلماتم کـلـمـاتـی ست حـقـیر ای باران

یاد کرد از دل ما رحمت تو زود به زود            یاد کردیـم تو را دیر به دیر ای باران

نـام تو در دل ما بود و هـدایت نـشدیـم            مهربـانی کن و نادیده بگیـر ای باران

ما نمردیم که توهین به تو و نام تو شد            ما که از نسل غدیریم، غدیر ای باران

پسر حـضرت دریـا ! دل ما را دریاب            ما یتـیـمـیم و اسیریم و فقـیر ای باران

سامرا قسمت چشمان عطش خـیزم کن            تا تماشا کنمت یک دل سـیر ای باران